Etjon Basha

Më duhet të pranoj që u gëzova tej mase kur dëgjova që idesë tashmë të hedhur për  të shkrirë Ligat e Futbollit Shqiptare dhe Kosovare duke krijuar një Kampionat realisht Kombëtar, iu bashkua dhe qeveria shqiptare. Masa si këto janë pikërisht ato për të cilat kam shkruar shpesh në këtë blog: masa që synojnë të integrojnë plotësisht shoqëritë shqiptare dhe kosovare, megjithëqë duke ruajtur me vendosmëri lirinë politikë të dy shteteve.

Por zhgënjimi erdhi më i madh kur organizmat ndërkombëtarë të futbollit e hodhën poshtë me vendosmëri këtë nismë. Sigurisht, arsyeja zyrtare është që Kosova, duke mos qenë ende anëtare e Kombeve të Bashkuara, nuk mund të përfshihet zyrtarisht në këto organizata, dhe bashkimi i kampionateve me Shqipërinë anëtare do nënkuptonte pikërisht një njohje “by proxy” të Kosovës nga FIFA dhe EUFA.

Ndonëse ky arsyetim qëndron, a beson realisht njeri që kur nesër të shkëmbehet veriu i Kosovës me Preshevën dhe Serbia ta njohë zyrtarisht Kosovën, FIFA do ndryshoj qëndrim? Kur Kosova të përfshihet në OKB, do na lejojnë shkrirjen e kampionateve dhe nxjerrjen në fushë të një skuadre të vetme kombëtare? Çdo shqiptar e njeh mirë përgjigjen: në asnjë mënyrë.

Në këtë çështje, ndërkombëtarët kanë mbajtur po atë qëndrim si për rastin e adoptimit të prefiksit +355 nga Kosova, të flamurit kuq e zi (qoftë në versionin 2.0, flamuri i Dardanisë) e plot çështje të tjera. Më tej, jam i sigurt që faktori vendimtar që pengon Bashkimin Doganor mes dy vendeve, mbi dëshirueshmërinë e të cilit janë shprehur gjithë forcat politike në dy anët e kufirit, është presioni Evropian. Dhe le të mos flasim fare për bashkim të Komandave Ushtarake ose shërbimeve diplomatike!

Ç’është ky qëndrim që po mbahet ndaj Integrimit Kombëtar?

Përgjigja është e thjeshtë. Faktori ndërkombëtar nuk dëshiron Bashkimin Politik të shqiptarëve, dhe në ketë pikë personalisht bashkohem plotësisht. Por në mendësinë bashkëkohore Evropiane, integrimi shoqëror është veç preludi i bashkimit politik, po aq sa strukturat liberale të traktateve që krijuan Katër Liritë të BE-së qenë veç preludi i bashkimit politik të Kontinentit. Për Evropën, Bashkimi Kombëtar  Shqiptar duhet luftuar që në gjenezë, që në kërkesat për Integrim Kombëtar.

Mirëpo rezultati përfundimtar i këtij qëndrimi do jetë pikërisht i ansjellti. Sa më shumë që do forcohet kufiri ekonomik e shoqëror mes Shqiptarëve, aq më shumë do ta shohim veten të varfër e të dobët. Sa më shumë të veçohemi arbitrarisht nga njëri tjetri, aq më shumë do e shohim ekzistencën e dy Shteteve Shqiptare si copëtim me qëllim dobësimin e faktorit shqiptar, e aq më pak do i besohet atyre që argumentojnë që, përkundrazi, shumësia e Shteteve Shqiptare është pasuria më e madhe kombëtare që kemi sot për sot. Çdo tendencë për të kantonizuar qoftë Shqipërinë e qoftë Kosovën do shihet si përpjekje për të atomizuar Kombin, e jo si mjet për ta forcuar atë.

Realisht presin evropianët që këto ndjenja do kthehen magjikisht në dashuri për BE-në dhe në vdekjen e nacionalizmit agresiv?

Përkundrazi, çdo ditë e më shumë shqiptarëve po u ushqehet mosbesimi ndaj Evropës politike. Teksa shohin përpjekjet për të krijuar një “komb kosovar”, të përforcuar me flamur e himn, e për ta drejtuar këtë ‘komb’ të ri në ‘partneritet’ me Serbinë, gjithnjë e më shumë shqiptarë do shtyhen të kujtojnë vitet e ‘arta’ kur veshët e Evropës mbylleshin ndaj masakrave në Kosovë.

Ernest Hemigway ka shkruar që falimentin vjen pak e nga pak, e pastaj i gjithi njëherësh. Po kështu po lind nacionalizmi ndër shqiptarë. Çdo masë e vogël që kundërshton Integrimin Mbarëkombëtar shton pakëz cinizëm. Kjo derisa një ditë, një keqkuptim i fundit dhe në dukej i vogël ti kthejë vrullshëm shqiptarët në nacionalistë agresivë.

Ndofta kjo ditë do vijë kur Shqipërisë ti hiqet e drejta e udhëtimit pa viza për shkak të abuzimit të Serbëve dhe ‘Maqedonasve’. Ndofta kur negociata për anëtarësim të vijojnë pa fund, duke ngecur tek çështje si të drejtat e peshkimit ose ndonjë ligji mbi menaxhimin e mbetjeve të aluminit nga industria e marketingut. Ndofta kur Kosovës për të njëqindën herë ti tregohet që rruga për në Evropë kalon nga Beogradi. Ndofta, përfundimisht kur zgjerimi i BE-së të lërë shqiptarët jashtë.

Kur të vijë ajo ditë, shqiptarët do shohin se si janë lënë për vite të ndarë në fraksione arbitrare, dhe do bien pre fare lehtë e idiotësive nacionaliste. Askujt nuk do ti shkojë ndër mend të hedhë një fjalë pro Integrimit Mbarëshqiptar, por do mbështesë pa rezerva masat më qesharake nacional-socialiste.

Sigurisht, asnjë nga këto nuk vjen nga ndonjë komplot mbarë-evropian ndaj nesh. Organizmat që po pengojnë Integrimin Mbarëshqiptar janë të pavarura nga njëra-tjetra dhe nuk japin e marrin llogari për vendimet e tyre. Përkundrazi, këto masa janë veçse tregues i mendësisë që tashmë po pllakos Evropën: nuk ka alternativë ndaj korporatizmit të Perandorisë së Brukselit, e çdo projekt tjetër duhet flakur tutje e penguar. Vendet që (fatmirësisht) nuk mund të kthehen ne provinca, duhen copëtuar e mbajtur nën varësinë e rreptë të zyrës koloniale vendore.

Na mbetet veç të shpresojmë, që nëse kjo ditë vërtetë mbërrin, zërat e urtë do arrijnë të ngrihen mbi kakofoninë nacionaliste që me kaq dritëshkurtësi po ushqehet nga vetë Evropianët. Na mbetet veç të shpresojmë që shqiptarët do sillen me aq qytetari sa u sollën në një situatë të ngjashme mes dy luftërave botërore.